16 -րդ դարում Վրաստանը բաժանվեց մի քանի փոքր ֆեոդալական պետությունների, որոնք անընդհատ պատերազմում էին մահմեդական կայսրությունների ՝ Թուրքիայի և Իրանի դեմ: 1558 թվականին սկսվեցին Մոսկվայի և Կախեթիի միջև առաջին դիվանագիտական հարաբերությունները, և 1589 թվականին ռուս ցար Ֆյոդոր I Իաննովիչը իր պաշտպանությունը առաջարկեց թագավորությանը: Ռուսաստանը հեռու էր, և հնարավոր չէր արդյունավետ օգնություն ցուցաբերել: 18 -րդ դարում Ռուսաստանը կրկին հետաքրքրություն ձեռք բերեց Անդրկովկասի նկատմամբ: Պարսկական արշավի ժամանակ Պետրոս I- ը դաշինք կնքեց Վախթանգ VI ցարի հետ, սակայն հաջող ռազմական գործողություններ չեղան: Ռուսական զորքերը նահանջեցին հյուսիս, Վախթանգը ստիպված փախավ Ռուսաստան, որտեղ էլ մահացավ:
Եկատերինա II- ը բոլոր հնարավոր օգնությունները ցուցաբերեց Քարթլի-Կախեթի թագավոր Իրակլի II- ին, ով աննշան ռազմական ուժեր ուղարկեց Վրաստան: 1783 թվականին Իրակլին ստորագրեց Գեորգիևսկի պայմանագիրը Ռուսաստանի հետ, որը ռազմական պաշտպանության դիմաց ստեղծեց ռուսական պրոտեկտորատ:
1804 թվականի հունվարի 3 -ին ռուսական բանակը հարձակում սկսեց Գյանջա ամրոցի վրա, ինչը մեծապես խաթարեց Պարսկաստանի ծրագրերը: Գյանջայի գրավումը ապահովեց Վրաստանի արեւելյան սահմանների անվտանգությունը, որոնք անընդհատ ենթարկվում էին Գյանջայի խանության հարձակմանը: Պարսկաստանը սկսեց դաշնակիցներ փնտրել Ռուսաստանի հետ պատերազմի համար: Այդպիսի դաշնակից դարձավ Անգլիան, որը ոչ մի կերպ շահագրգռված չէր այս դիրքում Ռուսաստանի դիրքերի ամրապնդմամբ: Լոնդոնը տվեց աջակցության երաշխիքներ, և 1804 թվականի հունիսի 10 -ին Պարսկաստանի շեյխը պատերազմ հայտարարեց Ռուսաստանին: Պատերազմը տևեց ինը տարի: Պարսկաստանի մյուս դաշնակիցը Թուրքիան էր, որն անընդհատ պատերազմներ էր մղում Ռուսաստանի դեմ: