Կոմիտաս, բանաստեղծություններ

ՃԱՆԱՊԱՐՀ
Բարակ ուղին սողալով ,
Ոտի տակին դողալով ,
Ճամփի ծայրին բուսել է
Կյանքի ծառը շողալով :
Ի՜նչ լայն սիրտ է, որ ունի
Այս ճանապարհն Անհունի․․․
Մարդու, բույսի, գազանի
Եվ թևավոր թռչունի :
ԻՄ ԵՐԱԶՈՒՄ
Եվ ա՛յս գիշեր, իմ երազում, քեզ հետ մեկտեղ պարեցինք,
Սեր-ոգիներ սուրբ սեղանում մեղրամոմեր շարեցին։
Ոսկի-արծաթ ամպի ծալեն նուրբ ու բարակ քող ճարեցինք,
Ինծի-քեզի կարմիր-կանաչ սիրո շապիկ կարեցին:

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *